Dit is het verslag van een fietstocht in juni 2004 door de Provence. De tocht werd gefietst door Peter, Ester en Pelle die op dat moment 8 maanden oud was. De tocht begint in Avignon, voert daarna ten zuiden van de Montagnes du Luberon naar de Gorges-du-Verdon, en volgt daarna een noordelijker route terug naar Avignon. Een tocht van in totaal 550 km in 14 fietsdagen.

Het lijkt wel een beetje gekkenwerk om met Pelle van acht maanden op fietsvakantie te gaan, maar hij geniet in zijn fietskar van korte tochtjes in Nederland en we besluiten het gewoon te proberen. We kopen een wat grotere tent, improviseren een lekker bedje en stippelen een route uit in een mooi gebied met heel veel campings; de Provence. Dertig kilometer per dag zou moeten lukken; ook met veertig kilogram bagage, ook met nummertje twee op komst en ook met een manneke dat onderweg wil kruipen en zijn aandacht nodig heeft.

Het wordt al bij voorbaat een hele speciale fietsvakantie, want het is onze eerste fietstocht als gezinnetje. Stiekem ons hele gezinnetje, want we hebben net een paar dagen geleden op de echo het hartje zien kloppen van Pelle's nieuwe broertje of zusje. Deze vakantie begint dan ook niet traditiegetrouw in Maastricht, maar met een fikse autorit naar Avignon. We hebben Avignon als startplaats gekozen omdat we Avignon kennen en we de auto ergens op een camping achter willen laten (de zgn. garage-mort), en Avignon is nou eenmaal rijkelijk voorzien van campings.

Arme Pelle is het al snel beu in de auto in z'n Maxi-Cosi; we stoppen natuurlijk wel regelmatig, maar het is notabene tot diep in Frankrijk koud en regenachtig, dus er valt weinig te kruipen onderweg. Gelukkig is het in Avignon lekker weer en krijgen we een hele hoek van "La Bagatelle" voor ons alleen. We halen niet meteen alle kookspullen tevoorschijn, maar eten, tegen onze gewoonte, een hapje bij het restaurant van de camping. Hier kan Pelle meteen even lekker rondkruipen op het terras (einde witte T-shirt...). De camping is nogal vergane glorie, maar wat geeft dat als de douches geweldig zijn?! En.. we kunnen hier onze auto tegen een redelijke prijs op een veilige plek stallen.

We hebben vanochtend véél te lang gedaan over het uitzoeken van de bagage die mee moet in de fietskar of achter kan blijven in de auto. We moeten duidelijk nog oefenen met inpakken. Bovendien heeft Pelle een moeilijke start en krijst de boel bij elkaar als hij niet bij een van ons op schoot mag. Enfin, de auto is achtergelaten op de camping en we zijn aan ons rondje begonnen. En dat ging best lekker.

Het eerste stuk van de route van vandaag loopt tussen het spoor (TGV) en de Durance en ook een heel stuk over een cross-country pad. Onderweg hebben we een geweldige picknick plek gevonden, waar we onze oude broodjes van thuis gegeten hebben en Pelle op onderzoek uit kan. Nou ja, ver gaat ie niet want hij durft niet van zijn dekentje af te kruipen. Het vervolg van de route is een makkelijk te fietsen, redelijk vlakke weg in een aardig landschap met steeds dichterbij komende heuvels. Vandaag wordt ons het klimmen nog bespaard, maar dat zal morgen anders worden.

We staan nu op de camping van Fontaine-de-Vaucluse. Het is een campinkje met wierooktypes, vakantiefietsers en wandelaars. We zijn even vergeten dat het vandaag zondag is en geen boodschappen kunnen doen en dus gaan we straks een hapje eten bij een pizzeria in "de stad". Pelle eet tot onze verrassing ook stukjes pizza, brood en ijs. O ja, belangrijke dag: Peters eerste vaderdag. Fontaine-de-Vaucluse is trouwens een leuk plaatsje; er ontspringt een fikse bron en die zorgt voor een stadje vol helder water vol groene plantjes. Ook de camping is hieraan gelegen.

We hebben ietsjes sneller gepakt maar zijn toch pas om 11 uur op pad. Het ontbijtje bestaat uit chocoladebroodjes, want alleen de bakker was open en stokbrood met niks vind alleen Pelle lekker. De dag begint met een flinke klim het dal uit. Het zal een dag worden van lange klimmen en lange afdalingen. Een mooie route langs wijngaarden en kersenbomen, kastelerige dorpjes, groene dalen en witte rotsen. Gelukkig is het klimmen redelijk goed te doen met de fietskar en al de bagage, al is het af en toe wel zwaar. De steilste hellingen gaan in de lichtste versnelling en dan gaan we niet sneller dan met 7 km/h omhoog.

We hebben gepauzeerd op een bruggetje met een uitgegraven dolmen eronder. Pelles flesjes maken we klaar met warm water uit een thermosfles; dat gaat perfect. Vervolgens doorgeploeterd naar Bonnieux, een leuk dorpje tegen een wel erg fietsonvriendelijke helling. Bij het café hadden we dan ook ice-tea verdiend. Vervolgens het supermarktje leeggekocht en de fietskar nog zwaarder beladen. Helaas moesten we nog best een eind klimmen tot de lange maar mooie afdaling door de Combe-de-Lourmarin. Daar hebben we overnacht op een beetje stenige camping, maar wel op een groot veldje met waterkraan en waslijnbomen voor ons alleen. O, en Pelle heeft een eerste tandje gekregen, linksonder.

We fietsen vandaag een korte etappe met hoge bergen op de achtergrond. We hebben een picknick gepland bij het Etang-de-la-Bonde maar de weg ernaartoe was afgesloten. In plaats daarvan hebben we een weg die eerst lekker naar beneden gaat maar ons vervolgens trakteerde op een aantal erg steile klimmetjes. Voor de zekerheid hebben we in Cucuron boodschappen gedaan, want we willen overnachten op een municipalletje in het gat La-Tour-d'Aigues. Achteraf blijkt het gat een aardig plaatsje te zijn met wel 4 bakkers en 2 supermarkten. Ook de camping is een grote meevaller: lekker rustig, gras, bomen, warm water en ook nog een koelkast. We houden hier dan ook morgen een rustdag...

Het is vandaag een heerlijk weertje, niet te heet. Af en toe nemen we een koel drankje uit de bijna vriezende koelkast... kamperen hoeft niet altijd afzien te zijn. Pelle heeft inmiddels ook een linker boventand, het arme ventje. Straks klauteren we nog even de berg op naar het dorpje om boodschappen te doen en een beetje rond te kijken. De grote bezienswaardigheid is hier een vervallen kitsch-chateau dat gebruikt wordt voor allerlei muzikale evenementen. Het is trouwens grappig om in juni op een camping in Frankrijk te staan: iedereen die nu op de camping staat heeft wel een kleinkind waar ze even iets over kwijt moeten.

Voor het vertrek hebben we eerst een kopje thee gedronken bij de buren en zijn we door de campingbaas gewaarschuwd voor de bijen in Rians. Het ging na onze rustdag wel lekker; zelfs de helling na de camping was goed te doen. Een van de hoogtepunten van de route vandaag had een hangbrug over de Durance moeten zijn, maar het boekje dat we gebruikt hebben is 15 jaar oud en de hangbrug is nu vervangen door een betonnen brug. Wel stonden de sfeervolle poorten nog overeind. Het landschap verandert langzaam; van wijngaarden naar graan. Nog steeds een fraai landschap om doorheen te fietsen, trouwens.

De lol gaat er pas een beetje vanaf in Rians. Dat moest ons eindpunt van de dag worden, maar de camping is nog niet open. Tijdens de voorbereiding op een fietsvakantie proberen we altijd na te gaan of campings uit routeboekjes ook daadwerkelijk bestaan en wanneer ze open zijn. Nu we Pelle bij ons hebben kunnen de dagafstanden niet te groot worden en is het belangrijk dat de campings niet te ver uit elkaar liggen. Bij grotere campings lukt het meestal wel om informatie op internet te vinden maar bij municipalletjes is het veel lastiger uit te zoeken. En dan hoeven campings in juni nog niet geopend te zijn...
We zijn vervolgens zo'n 20 km doorgefietst naar Varages maar ook daar is geen camping of hotelletje te vinden om te kunnen overnachten. Vervolgens maar een pizza gegeten en doorgefietst naar het volgende plaatsje (La Verdiere) waar volgens onze informatie een camping moest zijn. Dit klopt maar helaas is deze ook nog dicht. Ook de auberge in dit dorpje heeft geen kamers in tegenstelling tot wat de naam vermoeden doet. De aardige eigenaresse heeft wel een gite d'etappe voor ons gebeld en de eigenaar hiervan is zo aardig om naar ons toe te komen en de weg te wijzen. Helaas zit hij makkelijk in een BMW en moeten wij er achteraan fietsen. Het eerste stuk is dit niet zo'n probleem maar de gite blijkt boven op een berg te liggen waardoor het fietsen echt afzien wordt. Maar goed, we kunnen overnachten en bovendien kunnen we lekker buiten op een stoel wat drinken.

De volgende crisis: de melkpoeder voor Pelle is bijna op. We hopen dat Varage een winkel heeft waar melkpoeder verkocht wordt, maar hebben toch maar even aan onze gastvrouw gevraagd om te informeren in het dorpje. Ze heeft vervolgens heel aardig aangeboden om ons er even heen te rijden, want anders moeten we van onze route afwijken en dat vind ze zielig. Luiers hadden ze er niet, maar die hebben ze een dorpje verder op de route vast en zeker. Onderweg hebben we boodschappen gedaan en stokbrood met ham gegeten; we beginnen de pains au chocolat een beetje beu te raken, en bovendien had de bakker ze niet. Het landschap onderweg is een beetje bossig met hier en daar toch wat wijngaarden. En nog steeds bergen op de achtergrond.

We zijn uiteindelijk beland in Aups; wel met lood in de benen want de klim achter de BMW aan had ons gisteren flink moe gemaakt. In Aups hebben we een supermarkt gevonden met babyspulletjes en ook een geldautomaat, Voorlopig is dus alles weer onder controle. De camping is een stenige olijfboomgaard. Wel lekker rustig gelegen met een heerlijk zwembad erbij. We hebben weer eens aardappelsalade gegeten en ons vervolgens gestort op het avondritueel: flesje uitkoken, thermosfles vullen met heet water voor de nacht, Pelle in slaap krijgen, het verslag van de dag schrijven en de route van morgen voorbereiden. En dan nog afwassen, douchen en naar bed.

We beginnen vandaag met een enorme klim naar een hoogte van 785 m. Boven op de berg is gelukkig een vaag pizzatentje waar ze ook ice-tea hebben. Na extra veel ice-tea volgt een geweldige afdaling naar het Lac-de-Ste-Croix. Onderweg krijgen we prachtige uitzichtjes op het meer en de bergen.

Het is vandaag wel heet, heet, heet, dus toen we de kans kregen hebben we even in het meer gezwommen. Pelle vind het water veel te koud (en wij eigenlijk ook). Vervolgens hebben we het allereerste beginnetje overgestoken van de grand-canyon du Verdon en beginnen we de klim naar Moustiers waar de camping in de buurt is. Daar staan we nu op een mooi schaduwrijk veld maar zonder warm water in de douches en van die - zeker voor vermoeide fietsers - akelige hurkwc's. Aangezien het al laat is moeten we snel naar de supermarkt om eten te kopen. We starten de race naar de supermarkt ... en staken deze even later weer. De afstand is maar een aantal kilometer maar veel te steil om voor sluitingstijd de supermarkt te halen. We besluiten maar om te draaien en eten bij een andere camping. Erg lekker!

Weer een rustdag verdiend. Vanochtend uitgeslapen en een stokbrood met sap geritseld bij de snackbar op de camping. Niet een geweldig ontbijt maar voldoende om nu wel de klim te kunnen maken naar de supermarkt in het dorp (gelukkig open op zondag). Meteen genoeg ingeslagen voor vandaag en morgen. Het is vandaag weer bloedheet en we doen vandaag dan ook helemaal NIETS meer. Nou ja, misschien straks een wandeling naar het meer.

Vanochtend zijn we extra vroeg opgestaan om de hitte een beetje voor te zijn. We hadden namelijk een klimdag langs de grand-canyon du Verdon voor de boeg. Prachtige fietsdag, met al snel uitzicht op het meer in de diepte en ook op de brug waar we gisteren nog overheen gefietst zijn. Tussen de uitzichtspunten door moeten we flink ploeteren, want we moeten helemaal naar 1080 meter, en dat betekende meer dan 500 m omhoog.

Gelukkig staat ook deze keer weer een tentje met ice-tea in de buurt van de top en hebben we ook hier en daar schaduw van bomen, rotsen en de eerste regenwolk van deze vakantie. De tocht van vandaag eindigt in La-Palud-sur-Verdon, een leuk, oud dorpje op een meter of 900 hoog. We bekijken extra goed alle bezienswaardigheden want we moeten wachten tot de supermarkt en de VVV open gaan. De municipal hier heeft slechts twee sterren, maar heeft alles wat we nodig hebben: warme douches en een veld kampeerveldje vol bomen. Ook kunnen we gebruik maken van een wasmachine. Nu gaan we snel naar bed, want de muggen worden opdringerig. Al met al een prachtige fietsdag vandaag...

We hebben vandaag een schouderklopje verdiend en eigenlijk ook wel een standbeeld. We hebben namelijk de hele routes-des-cretes gefietst met fietskar. Alle enkele pijltjes op de kaart bleken toch wel 'n procent of negen te zijn en dat ging een kilometer of 8 door. We hebben dan ook een aantal keren op het punt gestaan om terug te gaan. Maar we zijn te eigenwijs en de route was te mooi om terug te gaan. Onvoorstelbaar dat dat kleine riviertje in de diepte zo'n landschap heeft uitgesneden.

Kloven van zo'n 700 meter diep. Na onze klim en heel veel pauzes om uitzichtjes te bekijken of uit te rusten in de schaduw van een boom mogen we eindelijk de afdaling beginnen. Ook nu weer talloze uitzichtpunten, twee tunnels en een cafeetje met ijs en ijsthee. Daarmee redden we de laatste klimmetjes ook nog wel. Morgen een rustdag, want onze benen willen niet meer. Ondertussen is bij onze zoon vandaag tandje 3 doorgekomen.

Op deze rustdag hebben we de rest van de uitgezette route bekeken en besloten om morgen terug te fietsen naar Moustiers in plaats van het rondje rond de gorges-du-Verdon af te maken. Met nog een dag of drie gorges komen we namelijk in tijdnood. Vandaag puffen we uit van gisteren; een paar wasjes doen,

Pelle in bad stoppen, en bijna kokende Ice-Tea drinken. Beetje saaie dag, maar dan kunnen we er morgen weer tegenaan. De camping staat trouwens vol met fanatieke wandelaars, fietsers en klimmers in kleine trekkerstentjes. Neem nu onze buren; 's-ochtends om 7 uur op pad voor een wandeltocht tot vijf uur 's-middags en om zes uur al weer op pad voor een fietstocht langs de routes-des-cretes. Wij hebben daar de hele dag voor nodig gehad en zij doen dit eventjes tussen de soep en de aardappels.

Vandaag starten we met even een klimmetje naar boven en vervolgens vlogen alle uitzichtpunten van de heenweg voorbij. Tot Moustiers dan, want vanaf daar werd het weer zwoegen. We hebben nu wel tijdig luiers en melkpoeder ingeslagen; ons krijgen ze niet meer. ook na Moustiers blijft het op en neer gaan en was het nog best zwaar fietsen, al was het maar vanwege het gekke weer. Het leek wel fietsen door een tropische kas; graadje of 30 en toch een beetje regenachtig. We zitten nu echt in de Provence, dat wil zeggen er zijn hier lavendelvelden.

Zelfs onze camping ligt aan een gonzend lavendelveld. We dachten een korte route te nemen naar het dorp Puimoisson, maar jeetje wat is het in dit dorp steil! De camping is niet slecht; lekker heet water en netjes, we staan alleen midden tussen de woonwagens. O, we weten niet hoe hij het gedaan heeft, maar Pelle zat vanmiddag ineens. We hebben een prachtige zonsondergang gehad op de camping, met een roze maan boven donkerblauwe bergen en paarse lavendel.

Luxe! We zitten deze keer aan een echt tafeltje. Dat hebben we, samen met 3 stoelen te leen gekregen van de mevrouw van onze luxe **** camping bij Niozelles. Die kunnen we ons veroorloven nu er vanochtend in Puimoisson niemand was om te betalen. Vanochtend de lavendelvelden verlaten en het dal van de Asse in gereden. Daar hebben we tegen de wind in gefietst door velden vol graan en maïs. Ook kwamen we de eerste zonnebloemvelden tegen.

We hadden in Oraison op de camping willen gaan staan, maar we werden zo'n eind een berg op gestuurd dat we door zijn gereden naar Niozelles. Dat scheelt morgen ook weer en Oraison was toch al niet zo'n sfeervol plaatsje. We gaan vandaag sla met friet eten. We hebben aan de camping van vannacht een thermometer overgehouden en weten nu dat het tegen zes uur nog steeds 28 graden in de schaduw is. Niet echt koud dus.

Pelles charmante drie-tandige glimlach heeft ons vanochtend de helft korting op de camping opgeleverd. We vertrekken weer veel te laat, want het vlotte weer niet zo met inpakken. Zodoende is het alweer 31^o als we Forcalquier in ploeteren. Dat was meteen zo'n beetje het laatste bewoonde gebied van de dag. We hebben voornamelijk gefietst langs stenige heuvels vol met schamele eikjes met hier en daar een opgedroogde beek en een verlaten huis. Later komen we ook weer wat lavendelvelden tegen. Wel een mooie streek.

Onze eindbestemming van vandaag is Banon. Heel gemeen wijst de richtingaanwijzer voor de camping 2 km de verkeerde kant op naar beneden, terwijl Banon zelf op een helling ligt. En voor de route en de boodschappen moeten we toch echt Banon zelf hebben. We hebben nog overwogen om dan maar door te fietsen naar de camping van Revest, maar helaas hadden ze daar bij de VVV van Banon nog nooit van gehoord, dus die gok durven we niet te wagen. De camping van Banon heeft drie sterren, maar vraag ons niet waarom; het is hier een groot stenenveld en het water in de douches is koud. Om ons heen staan, heel ongezellig, alleen maar onbewoonde (sta)caravans te wachten tot het hoogseizoen.

We hebben in Banon weer veel bekijks met Pelle in zijn fietskar. Meteen na Banon krijgen we een klim het dal uit, waarna we al snel uitzicht krijgen op de Mont Ventoux. De tocht is erg mooi vandaag, met naast de Mont Ventoux ook weer heel veel lavendelvelden. Onderweg pauzeren we nog even in Revest-du-Bion, waar een kat onze broodjes probeert af te bedelen en Pelle wraak neemt door hem bij zijn staart te grijpen. We staan nu op de camping van Sault, zonder Ice-tea en zonder eten. Ze hebben ons net ook nog met een rood-wit lint van de rest van de camping afgeschermd ook; het lijkt wel alsof we in Crime Scene Investigation zijn beland!

's-Avonds zijn we pizza gaan eten in Sault. De pizza was niet zo bijzonder, maar onze ontmoeting met een heus vliegend hert op de terugweg wel!

We zijn 'vanochtend eerst teruggereden naar het pizza-plein in Sault om een panoramafoto te maken van het indrukwekkende uitzicht. Het is helemaal een dag van mooi uitzichten; na een kort klimmetje naar het begin van de Gorge-de-la-Nesque worden we getrakteerd op een comfortabele afdaling van zo'n 14 km langs deze mooie gorge in een free-wheel-sight-see tempo.

Nu zitten we in Carpentras en is het afgelopen met de mooie natuur. We hebben wel een aardige camping getroffen met warm water en sfeervolle plekjes met Oleanders. Maar Carpentras hoeft verder niet zo van ons; voorbijscheurende vrachtwagens en geïrriteerde automobilisten maken het fietsen met fietskar nu niet bepaald een feest, soms zelfs gevaarlijk. Morgen fietsen we onze laatste etappe, naar Avignon. We zijn benieuwd of de auto er nog staat en of we er nog wel een nachtje kunnen kamperen (het is inmiddels hoogseizoen en in Avignon is een zomerfestival losgebarsten).

Onze laatste etappe werd een anti-climax van ons mooie rondje Provence. Het begon onderweg te regenen en we verdwaalden op de landweggetjes naar Avignon. We kwamen uiteindelijk uit in een industriegebied bij Avignon, waar we vervolgens weer verdwaalden en uiteindelijk langs een enorm drukke weg richting Avignon-centrum moesten fietsen. Zo werden onze geplande 25 km er uiteindelijk 40. We hebben vandaag zelfs geen foto gemaakt.

Inmiddels hebben we besloten om meteen door naar huis te rijden; in kamperen in de regen op een overvolle camping hebben we echt geen zin! Uiteindelijk met de nodige pauzes onderweg om drie uur 's-nachts thuis.